Henri Jarricot i koncepcja stref skórno-odruchowych
Strefy skórno-odruchowe i ich znaczenie w terapii wisceralnej
Mechanizm odruchów skórno-trzewnych – Fizjologiczna podstawa działania stref skórno-odruchowych
Fizjologiczne reakcje trzewno-skórne
Wzajemne oddziaływanie skóry i narządów – sprzężenie zwrotne
Zastosowanie stref skórno-odruchowych w terapii wisceralnej
Strefy skórno-odruchowe H. Jarricota stanowią cenne narzędzie dla osteopatów, szczególnie w terapii wisceralnej. Mechanizmy odruchów skórno-trzewnych opierają się na założeniu ścisłego związku między narządami wewnętrznymi a dermatomami skóry, co pozwala osteopatom na wgląd w stan narządów przez manipulacje powierzchniowe. Terapia wisceralna oparta na strefach Jarricota pozwala osteopacie wykorzystać mechanizmy odruchowe do stymulacji autoregulacji, normalizacji napięcia mięśniowego oraz poprawy mikrokrążenia, wspierając naturalne procesy naprawcze organizmu.